Knikkende knietjes
Het was echt alweer een hele tijd geleden, maar onlangs constateerde ik ze toch: knikkende knietjes. En dan vooral het hele unheimische gevoel dat erbij komt kijken.
Het was tijdens de eerste workshop die ik gaf. Hét moment om mijn kennis in praktijk te brengen, om deze kennis te delen en lekker aan de slag te gaan. Het zou de vuurdoop zijn en ik had er sú-per-veel zin in. Gezonde spanning, dat wel. Maar enthousiast was ik zeker.
De groep druppelde langzaam binnen en er werd hier en daar wat kennis gemaakt. Op dat moment merkte ik al dat het een vrij introverte, passieve groep mensen was. OH NO. Ik kijk eens om me heen. Op zoek naar een strohalm, want ik ben in onbekende groepen ook allesbehalve de raddraaier. Dat beeld hebben de meeste mensen niet bij mij, maar ik heb niet voor niets gekozen voor een redelijk anonieme baan. Haha.
Anyway; de groep bleek inderdaad niet echt van het spraakzame soort, dus toen mijn presentatie erop zat en ze zelf aan de slag mochten viel er dan ook een ijzige stilte. Maar echt DOODSTIL!! Na enig aandringen, verder uitleggen en mensen erbij betrekken werd het iets beter. Met de nadruk op IETS. Er werd onderling wat kennis uitgewisseld, wat voorbeelden besproken en zelfs gelachen (Thank God). Maar daarna was de koek ook op. Niet alleen bij hun trouwens…
Met wangen zo rood als mijn huisstijlkleur ben ik huiswaarts gereden. Mezelf afvragend waar het nou zó fout kon gaan. Dezelfde avond had ik mijn opdrachtgever aan de lijn, die mij vertelde hetzelfde te hebben gehad. Je wilt niet weten hoe opgelucht ik was. Ze vertelde mij de leerpunten eruit te halen, die in de volgende workshop toe te passen en vooral mijn enthousiasme niet te verliezen.
Die belofte wilde ik haar wel doen. Al kan ik niet voorkomen dat ik de eerstvolgende keer tóch met knikkende knietjes van start ga…